Wsparcie w moim doświadczeniu życiowym pojmuję jako wyraz pomagania psychologicznego, czyli takich form pomocy, które są ściśle związane z relacjami interpersonalnymi i dotyczą w znacznym stopniu przeżyć, potrzeb psychicznych czy przekonań osobistych. Efektem wsparcia są odpowiednie, pozytywne skutki u osoby wspomaganej, spośród których najwyżej cenię większe poczucie bezpieczeństwa i komfortu psychicznego, wzrost motywacji lub gotowości do podejmowania działań, lepszą orientację w zakresie celów i sposobów działania czy też osiągnięcie spokoju wewnętrznego lub akceptacji własnych ograniczeń. Moje zadanie w roli terapeuty rozumiem jako stworzenie takich warunków i okoliczności, w których osoba wspomagana będzie mogła lepiej wykorzystać swoje zasoby psychiczne i przezwyciężyć trudności. Interakcja w ramach wsparcia psychicznego obejmuje bowiem emocje i więzi emocjonalne, potrzeby psychiczne, osobiste przekonania i oczekiwania.
Proces wsparcia psychicznego niesie emocjonalne i poznawcze zaangażowanie, może rozwijać specyficzną relację interpersonalną (relację pomagania), która sama w sobie, ze względu na swą jakość, stanowi źródło wsparcia i stwarza warunki do pożądanej zmiany (np. poradzenia sobie z kryzysem).
